Gül dalından yapılmış fırça boyayı suyun üzerine bıraktığında varlık alemine bir adım daha yaklaşmıştı boya. Topraktan alınıp ezile ezile hazırlanmıştı bu ana. Topraktan, yokluktan. Varlığa, mükemmel bir ebrunun dokularına.Her ebrunun ayrı bir şekli vardı. Daha önce yapılmamış, bir daha yapılmayacak. Hiç düşünür müydü toprak, kendindeki sadelikten ebrudaki ihtişam çıkacak?
Ebru.. Özündeki sadelik, samimiyetle, cismindeki güzelliğin birlikteliği.
Tuesday, March 03, 2009 |
Category:
2- Hezeyan
|
