Kış gelmişti. Bembeyaz örtüsünü üzerine çekmiş olan yeryüzü uyuklamaya başlamıştı bile. Sadece “Kardelen” çiçeği hariç. O, uyumamaktaydı. Sevgilisinin özlemiyle, zorlukla başını karların arasından çıkarmayı başarmıştı.. Çılgın gibi etrafa bakınmaktaydı onu görebilmek umuduyla.Hayalleri kırıldığında, umudu kalmadığında ise başı önüne düşmüştü bile.. Ne sevgilisi olan hercai menekşe, ne de uykuda olan tabiat ana, onun bu aşkını bilemeyecekti.
Ama olsundu.. Sevdiğinin bildiğindense, sevdiğinin bilmediği daha kıymetli idi…
Edit: Yorumlarda yazmıştım, buraya taşımak da iyi olacak.. Tam hikaye "şurda"
Tuesday, February 21, 2006 |
Category:
2- Hezeyan
|
